بررسی تغییرات پارامترهای سینماتیکی زانو در افراد با ناکارآمدی لیگامان صلیبی قدامی در حین بالارفتن از پله با ارتفاع‌های متفاوت

افراد با ناکارآمدی لیگامان صلیبی قدامی زانو برای حفظ پایداری خود در غیاب لیگامان از یک سری مکانیزم­های جبرانی حرکتی در حین انجام فعالیت­های مختلف بهره می­گیرند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تفاوت­های درون­گروهی سینماتیکی و نقاط اوج نیروی عکس­العمل زمین هنگام بالارفتن از پله در این گروه افراد می­باشد. در این مطالعه، 8 فرد با آسیب یک­طرفه­ی لیگامان صلیبی قدامی شرکت کردند. پای سالم افراد آسیب دیده به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد و تمامی مقایسه­ها بین پای سالم و پای آسیب ­دیده انجام گرفت. سیستم آنالیز حرکت VICON به همراه دو صفحه­ی نیرو برای ثبت فعالیت حرکتی افراد هنگام بالارفتن از پله با دو ارتفاع متفاوت به کار گرفته شد. محاسبات سینماتیکی تیبیافمورال با تکنیک جدید OSSCA انجام شد که ترکیبی از رویکرد SARA برای تعیین محور فانکشنال زانو، SCoRE برای تعیین مرکز مفصل ران و OCST برای کاهش آرتیفکت­های حرکتی مارکرها می­باشد. براساس نتایج این مطالعه، افراد با آسیب لیگامان صلیبی برای دو ارتفاع 17 و 20 سانتی­متری پله مکانیزم­های انطباقی سینماتیکی و نقطه­ی اوج نیرویی متفاوتی داشتند. در ارتفاع 17 سانتی­متری و در ابتدای فاز یا مرحله­ی گردشی پای آسیب دیده زاویه­ی واروس کمتر، چرخش محوری خارجی بیشتر و نقطه­ی اوج ضربه­ی کمتری (p<0.05) را نسبت به پای سالم تجربه کرد. در ارتفاع 20 سانتی­متری پای آسیب دیده زاویه­ی اکستنشن بیشتر، والگوس بیشتر و چرخش محوری خارجی بیشتری (p<0.05) را در فاز اکستنشن نهایی ایستایش نسبت به پای سالم داشت. در هر دو ارتفاع پله، تقدم رسیدن به نقطه­ی اوج اکستنشن در پای آسیب دیده نسبت به پای سالم مشاهده شد. نتایج این مطالعه تایید می­کند که افراد با آسیب لیگامان قدامی، درجات آزادی چرخشی تیبیافمورال و نیروی عکس­العمل متفاوتی نسبت به پای سالم خود دارند. این مکانیزم­های جبرانی در نهایت به تغییر بارگذاری زانو، فرسایش غضروف و ابتلا به آرتروز زودرس این افراد منجر می­شود.